Yanımda Olmasını İstediğim Ama Olmayan Yabancı.

İsteklerim vardı, hiç bitmeyen. Hayatımda ilk kez biri benim olmuştu, sanırım bu yüzdendi hiç bitmek bilmeyen isteklerim. Yorulmuştu, haklıydı. Empati kurunca, o kadar hak veriyordum ki ona... Nasıl devam ediyorduk bilmiyorum, aylar önce biten bir ilişki, ama hala görüşen iki eski sevgili. Bu arkadaşlık değildi, sevgili hiç değildik. Neydik bilmiyorum... Sadece anı yaşayan, keyif alan, şikayet etmeyen iki insan. En kötüsü, yan yanayız ama aramızda o kadar çok kişi var ki... Başka hikayeler var, başka insanlar, başka hayatlar. 

Tam sol yanımda duruyor yeri, biliyor ama bilmiyor. Bu ikilem de ömür geçiyor. Bazen düşünüyorum, belki bu hayata alıştı. Yeni insanlar tanımaya, onlarla konuşmaya, onlara kendini tanıtmaya ve onları hayatına dahil etmeye. Bir gün bizim hikayemiz bitecek, sürmez ki. Elbet biri gelicek, benden önceyi unutturduğum gibi, benide silecek aklından... 

Bir gün hiç bilmediğin yerde karşılaşmak gibi hayat. Biliyorum, bir gün hiç olmadık yerde karşılaşıcağız. Birbirimize özleyen gözlerle bakacağız ama ötesi gelmeyecek, çünkü kaybetmiş olacağız birbirimizi. O zaman hiç bitmek bilmeyen isteklerim yankılanacak kulaklarında, dökülemeyecek dudaklarından o sözler, sadece kalacağız orada... 

''Elimizden İpler Nasıl Kayıyor Bazen...''