Düşüncelerimin beynimi yok ederken, ben sensizliğe bir adım daha yaklaşıyorum. Anlamı yok sözlerin, çığlıkların. Zaten sessizliğe bürünmüş, bir çift cümle var dudağımda kalan, boşuna söylenmeyi bekleyen ''Seni Seviyorum''lar... Hiç olmadık zamanda, hiç olmadık anlarda bulmuştum seni. Notası eksik şarkı gibiydik. Söyleniyorduk ama bir adımdan öteye gidemiyorduk. Artık buruk bir hüzün bırakıyorsun içimde, yeri dolmayan koca bir boşluk. Hep en iyiyi yaşattın bana, sonra bunları yaşatmamış gibi kötüyü yaşattın. Tanıdığın gibi kaldım ben, sevdiğin gibi. İlk anda nasılsam öyle kaldım, ama sen pes ettin. Bile bile sevdin, bile bile gittin. Hem gideceksen, pes edeceksen niye gelirsin ki? İşte, cevapsız kalan bir soru daha. Zaten, içimize attıklarımızı dile getirsek, ne sen kalırsın, ne ben kalırım...
Seni kimseyle paylaşmak istemedim, kendimi de senden başkasıyla paylaşmadım. Sen hep paylaştığımı sandın, ama hiç sorgulamadın. Sorgulasaydın cevapsız kalmak yerine, biz olurduk belki yeniden. Kafanda ki soruları hiç bilemedim, bilseydim cevaplamak için elimden geleni yapardım. En çok beni severken, en çok benden nefret etmeye başladın, ne garip hayat değil mi? Bir kere koparmış düğüm, sonra istediğin kadar bağlasan bile batarmış eline. Bizde bir kere koptuk, şimdi her kavgada düğümün başına gidiyoruz.
Seni yanlış tanıdığım bir güne daha 'merhaba' dedim. Hep en çok sevdiklerimiz acıtırmış canımızı. Ama yine de iyi ki geldin hayatıma. Benim en güzel hikayem...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder