İhtilaf...

Sana hep bir şeyler yazmak istedim, yazdım yazdım ama olmadı. Seni senden güzel anlatan yazılar yazamadım, ama bende ki seni anlatmaya çalıştım hep. Kağıtlara dökmedim, içime söyledim, kendime anlattım, kendime ağladım... Her şey yine aynı biliyor musun? Sadece kocaman bir boşluk var, bir eksiklik, bir bitiklik. Sanki hala benimlesin gibi, hani kabullenememek varya, öyle bir şey buda. Ne komik değil mi? yokken bile varmışsın gibi yaşamak...

Elimi uzatsam dokunucakmışım gibi, yatağa uzansam sıcaklığınla uyuyacakmışım, sanki her şey bitmemiş gibi... En güzel acım gibiydin, canımın yanmasından zevk aldığım. Ne yaptığını hiç bilmiyorum, çok mu mutlusun? yoksa sende benim gibi misin? bilmiyorum, ben sadece özlüyorum... Hemde çok özlüyorum. Ben sen olmuşum farkında değilim, her şey seninle güzelmiş, her şey senmişsin ben farkına varamamışım... Deniz seninle mavi, gökyüzü seninle güzel, sigara bile seninle daha dumanlı. Her şarkı bir insanı hatırlatır mı? Yaşadığım hayatta, başıma gelenlerin hepsi seni hatırlatmak için sanki. Şarkılar seni özleyeyim diye bestelenmiş, sözleri seni yeniden seveyim diye yazılmış...

Hayatıma kim gelse, sen gibi olmayacak. Sen benim başıma gelen en güzel şeydin, ama gittin. Kokusuna aşık olduğum insan, gülüşünde hayat bulduğum, gönlümün efendisi... Şimdi yarım kalan ben, bir daha tam olamam. Geçmişte kocaman bir boşluk bırakıp giden sen, tam yola devam ederken bakmadan, bilmeden yeniden düşen ben. Bugün olduğunu gibi, dünde yarım, bitik, eksik ve yalnız kaldık...


''Herkes aşkını yazmış duvarlara, kağıtlara. Ben seni sardım sakladım yarınlara...''