Yalnız...

Herkesin var bir acısı, bir kalp ağrısı... Herkes ne çok seviyor yalnızlığı, sessizliği. Mutlu bir şiirin, mutsuz bir satırında yaşıyor gibi hayat. Başından sonuna kadar mutluluk varken, mutsuzluğu küçücük bir noktada bulup orada yaşlanmak misali. 

Uçar adım koşmak varken, yarım yamalak adımlarla yürüyoruz hayata. Yarını düşünmekten, bugünü yaşamayı unutalı çok oldu. Zaten yalnızlığa alışan bir bünyeye, mutluluk iyi gelmez ki...

Karamsarlık kaplarken içimizi, içimizden nefret ettik. Nefreti mutluluğa çeviremedik, mutsuzlukta boğulduk. Sonu gelmeyen bir durum bu yalnızlık, sonu gelse bile vazgeçilemeyen...